یک فنجان دوست داشتن، مهمان من ..

با تو شاید نشوم،

لیلی ِ قصه های دور

اما اینکه هستی و

دل به عشق تو دچار

به خدای عشق قسم

باز همین می ارزد ...

هر وقت که می خندی، مطمئن تر می شوم که انتخاب درست زندگی ام، «تو» بودی ...

مهم نیست که چقدر دوستش داری، همین که کنارش احساس امنیت می کنی، یعنی از دنیا و بازی های رنگارنگش یک قدم جلو تری!

وقتی یکی می گوید: «مرسی که هستی» ، یعنی وقتی که در دریای مواج افکار خودم غوطه ور بودم، تو آمدی و دست هایم را گرفتی و به ساحل بر گرداندی ام... این مرسی که هستی را ساده نگیریم، دنیا دنیا حرف، قدردانی و احساسات سانسور شده ای پشتش خاک می خورند که شاید هیچوقت اکران نشوند.

گاهی وقت ها خدا خودش پا در میانی می کند. شاید شیوه و روش پا در میانی اش هم خیلی باب میل تو نباشد و خیلی هم خوشحال نشوی، اما حسی می گوید نتیجه به نفع توست ... شاید تاس زندگی ات 6 بیاورد و شش هیچ دنیا را شکست دهی، بی آن که حتی بخواهی دست هایت را برای تاس انداختن تکانی بدهی!

گاهی وقت ها در همان زمان که اصلا فکرش را هم نمی کنی، خدا خودش پا در میانی می کند ...

داشتم می رفتم. نه چمدانی دستم بود، نه اشکی در چشمانم بود و نه حتی کفش رفتن به پایم بود. داشتم می رفتم، اما منتظر بودم. اگر فقط می گفت دوستت دارم، بر می گشتم...

تمام راه را با اشک، بی کفش، با دستانی که برای در آغوش کشیدنش گشوده شده بود، بر می گشتم. آخ اگر فقط می گفت دوستت دارم ...

هر وقت دلسرد شدی، خسته شدی و نفست برید، بایست. هر جای زندگی ات هم که هستی بایست. رقیبت را نگاه کن، کار هایش را زیر نظر بگیر، روش کارش را آنالیز کن، تصمیم بگیر که بهترین خودت باشی، نفس عمیق بکش و اولین قدم را بردار، حالا فقط عمل کن!